Προσκυνά

Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας

Ειρήνης φως που καίει, άσπιλη θημωνιά.

Φωτιάς οργή που εμπνέει, μια θεία ανασαιμιά!

Θυμίαμα είν’ συμβάντων, των άστρων το κρασί.

Θέαινα των Συμπάντων, στης πλάσης το νησί.

Χαμόγελό της μπόρας, μ’ όψη της χαλασιάς.

Μιας θυμωμένης Ώρας, Ψυχή είν’ της λυτρωσιάς!

Αγύρτης ο Αιώνας, των κάστρων επί Γης.

Κι ο δεύτερος χειμώνας, προσμένει φως Αυγής.

Ταξίδεμα που κλαίει, οι εικόνες της ζωής.

Που Οδύσσειας πλοίο πλέει, στα χνάρια της σιγής.

Πέτρας τ’ αλισβερίσι, τ’ αιμάτου η Ψυχή.

Νοτιά είν’ το κυπαρίσσι κι Ειρήνης η ιαχή.

Κεριά που αντιμιλάνε, Νεράιδων ο χορός.

Κι οι ελπίδες σου μηνάνε, πως σίμωσε ο καιρός.

Άλαλες οι διηγήσεις, στη Χώρα τ’ Ουρανού.

Στοιχειών τρανές θυμίσεις, ‘νός άπληστου κενού.

Νωχελικό τ’ αγέρι, μιας άπορης θυμιάς.

Πάλλευκο είν’ περιστέρι, μ’ ανθούς της λησμονιάς.

Χοές μα κι ικεσίες, το Φως των Ποιητών.

Κι ηρώων οι θυσίες, μιας ζήσης των λαών.

Θλιμμένο περιβόλι, μιας μάνας Παναγιάς.

Μάγισσας πρώτη σκόλη, Ειρήνη μην αργάς.

Γυάλινο αστροπελέκι κι Ολύμπου ο αδερφός.

Φωτιάς ιερό λελέκι κι αντίστιξης ο αχός.

Θάμβος των αφεντάδων, των σκλάβων η κραυγή.

Και τ’ άμφια των αχράντων εντύνεται η οργή.

Δάκρυ η ανεμελιά σου, χαμόγελου η σιγή.

Φωτίζουν τα παιδιά σου, Ειρήνη μου, τη Γη!

Φωτίζουν και τον Κόσμο, το Σύμπαν που πονά!

Μ’ ελπίδα ο πηγαιμός μου, εσένα προσκυνά!

©®Μιλτιάδης Ντόβας