HIJA E SHPIRTIT

Në udhët e mistershme
Të vetvetes,
Hija e shpirtit tim
Është e gjatë

Ka krahēt e një shpendi
Që herë më duket sterr,
Ku si një korb vërtitet
Të hajë tê gjallë vetveten

E të bërtasë zëçjerrë
Nga brejtja e gjatë e netëve,
Shumfish zbërthyer
Në faktorin më të thjeshtë,
Frymën,
Që peng e lë
Lutjeve hënore

Dhe herë ,
Krahët e një falkoi,
Që rend me hov
Të ngrihet,
Për të mos rënë
Ujrave të thellë,
Dhe krahët mos t’më këputen,
Dhe pse dhimbjen
Duhet ta harrojë

Tē mbërrijë aty ku duhet
Me gjithë fuqinë e plotë,
Ku rrënjëve,
Të mbledh energjinë e mirë,
Drejt udhës së dielltë
Tē faljes

Ku mos tē ndëshkohem më
Me sqepin e një korbi,
Që më pas ngadalë,
Pak nga pak të vdes
Edhe pse jam gjallë.

V.Kolaveri