Ξεφτέρι
Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας
Ειρήνη φως της πλάσης, αγγέλων θημωνιά,
τ’ Ανθρωπινού Αψίδα, μ’ ελπίδα στα παιδιά.
Χαμόγελο που κλαίει στις όψεις των θεών,
της Στύγας ικεσία, με δάκρυα των ληστών.
Ονειρεμένο αγέρι, πηγάδι είν’ μαγικό,
το ηρώο της Ειρήνης, γελάει στον Ουρανό.
Πέτρινο περιβόλι, θυμίαμα της οργής,
των σκλάβων το Αστέρι, Κριτής κι Ονειρευτής.
Άλαλο το τραγούδι, μιας θάλασσας πικρής,
αντίστιξη απ’ το μέλλον, της θείας μουσικής.
Ψεγάδι η ελπίδα και Νου η ξαστεριά,
στα άστρα του Πολέμου, τα άπορα κεριά.
Μια εκκλησιά η ζήση, ο Χρόνος χλαλοή,
φωτιάς το παρεκκλήσι, θέαινας που ομιλεί.
Καράβι τ’ Οδυσσέα, περιπλανήσεων γη,
για Κόσμο της Ειρήνης και στάχυ που γελεί.
Ο Ψεύτης ο Αγέρας απώθησε το φως,
με κλάμα, για χλαμύδα, λαών εγίνει οχτρός.
Ειρήνη συ θλιμμένη, ύψωμα των θεών,
πάλλευκο περιστέρι, ευγενικών μορφών.
Ξύπνησε το φεγγάρι, ξύπνησε ξαφνικά,
ντύθηκε με του μύθου, τη θεϊκή θυμιά.
Θυμιά σφρίγος του ήλιου, τραγούδι των θνητών,
άναστρο αρχονταρίκι, των άπληστων ναών.
Απόλυτο το θάμβος, της κόρης της τρανής,
Ειρήνης Κόσμου Νέου, άρρητης προσταγής.
Φωτιές από θυμάρι, γήινη χαλασιά,
που η ψυχή του Άρη, ορίζει τραγικά.
Ω! βασιλείς αγύρτες, του πόλεμου οι νεκροί,
μύριους χαρίσαν πόνους και βάρβαρη σιγή.
Βάρβαρη θυμωμένη, με θύμησες δακρύων,
που μ’ αίμα εικονίζουν τις όψεις των θηρίων.
Σημείωμα που καίει, τα όνειρα της Αψίδας,
Ειρήνης των αθώων, στ’ Άπειρο της Αυλίδας.
Οι νεκρικές εικόνες, θυσίασμα στο τέλος,
κι οι άπληστοι θαμώνες, δεύτερο αγγίζουν έλος.

Αλισβερίσι μαύρο, στα δόρατα τα άσπρα,
των κέρινων Συμπάντων, και τ’ άσπιλα τα κάστρα.
Κεριά χαμογελάνε στο Βόρειο το Σέλλας,
είλωτες που σιωπάνε, ωσάν ηχεί το κέρας.
Γίγαντες συζητάνε, για του Θεού την έγνοια,
αηδόνια τραγουδάνε θεϊκά κεχριμπαρένια.
Ειρηνικό αγέρι, των πέντε βασιλείων,
σε χώρες της Αβύσσου και στ’ άστρα των αγίων.
Μοναχικό ξεφτέρι, Ειρήνης τ’ αγιοκέρι,
μίας Εδέμ με νότες, σ’ όλα της Γης τα μέρη!
Τα μέρη των δακρύων και τ’ άσπιλα με πόνο,
χαμόγελο που καίει τον Κρέοντα στον θρόνο!
Δρ. Μιλτιάδης Ντόβας
2
