ΠΡΑΣΙΝΑ ΠΕΤΡΑΔΙΑ

Πράσινα πετράδια τα μάτια σου,

παγωμένες θάλασσες φεγγαριών

για όσους δεν τις διέσχισαν

ζητούσαν να ξεκινήσεις το πρώτο ταξίδι

αφήνοντας πίσω όσα σε πλήγωσαν.

Μιλάνε με την καρδιά,

πονάνε με σένα,

ερωτεύονται για μια φορά,

ύστερα σβήνουν στα διάφανα νερά

της σιωπής,

βουρκώνουν,

εκλιπαρούν…

Ακούγεται μια ευχή

μια νύχτα:

«Μη φύγεις μακριά!»

Εκεί στη φωτιά

χαϊδεύουν νοητά περιγράμματα

ακούγοντας ψιθύρους μυστικών

που μέσα απ’ την εξομολόγηση

ανυψώνονται.

Μπροστά τους οι νέοι δρόμοι του μεταξιού

διάσπαρτοι,

μυστηριώδεις

χαράσσονται για να τους κατακτήσεις.

Πετούσαν ψηλά

μαζί με την άμαξα του έρωτα

σαν τίμημα για όσα είχαν αφήσει

στην προκυμαία των πλοίων.

Σ’ αυτό το σημείο επιστρέφουν,

αφετηρία ψυχής!

Ακόμα κι αν σε μαγέψουν

τα φώτα των φάρων,

αν σε γοητεύσουν ιχνηλάτες των πόθων,

αν σε μεθύσουν μάταιες υποσχέσεις,

η Εδέμ που ξύπνησες

απλώνει τα χέρια της

για να την αγκαλιάσεις

όπως το φως της πρώτης γέννησης

που χρόνια περίμενες!…
©®Antonis Filippeos

……

ΔΕΣΜΕΣ ΦΩΤΟΣ

Έλα ξανά και ανακάλυψε την αρχή

που ξέχασα στα βάθη του χρόνου,

να νιώσω πάλι μαχητής

για όση ευτυχία αξίζω

να έχω μαζί σου,

όνειρό μου αληθινό,

γλυκιά μου αυταπάτη.

Παίρνω ζωή όταν εκείνη οργίζεται

και δραπετεύει απ’ τα υγρά σου χείλη

που παίζουν με τις λέξεις.

Βάζω το χέρι μου για να σωπάσουν.

Ίσως η σιγή είναι προτιμότερη

απ’ τη δίψα για λόγια τρυφερά

που τόσο τα ’χω ανάγκη.

Ακούω για ώρες τις παύσεις

που αγγίζουν τις χορδές που σίγησαν,

τα καρδιοχτύπια που θέλω

να μοιραστώ μαζί σου,

τους κραδασμούς της ψυχής

που ξεκλείδωσαν ξεχασμένα συναισθήματα

για να σε συγκινήσουν.
©® Antonis Filippeos